Het is sinds de jaren ‘70 het belangrijkste motief van onze opvoeding: dat we gelukkige mensen worden. En we lijken daarin geslaagd, want uit onderzoek van Unicef blijkt dat Nederlandse kinderen de gelukkigsten van héél de wereld zijn. Hoe kom je aan zulke gelukkige kinderen? De algemeen heersende opvatting is, door een positieve benadering. Daarom prijzen we onze kinderen de hemel in en zeggen we eigenlijk nooit’nee’ tegen ze. Dat vinden we zielig. Liever complimentjes dan straf. We hebben immers zelf ook niet echt een strenge opvoeding gehad als producten van de antiautoritaire opvoeding van de jaren zestig en zeventig.
Met z'n allen werken we ons een slag in de rondte en hebben ons kroost onwaarschijnlijk veel te bieden: vakanties naar mooie bestemmingen, goede opvang, clubjes, cadeaus. We wonen goed, we rijden in twee auto’s gaan minimaal twee keer per jaar op vakantie etc. Door hard te werken bekostigen we onze eigen bevoorrechte positie.
We nemen onze opvoedtaken echt heel serieus. Zo verantwoord mogelijk proberen we onze kinderen op te voeden en lezen daarover alles wat los en vast zit. Jammer genoeg ontbreekt het ons aan tijd. Grenzen stellen en 'nee' verkopen is niet altijd even makkelijk met dreinende, zeurende kinderen als je tegelijkertijd ook nog telefoontjes en emails voor je werk moet beantwoorden. Makkelijker is het om hen hun zin te geven. 'Ach die ene keer…'. Je hoort het jezelf steeds vaker zeggen. Ik las ergens dat kinderen zich heel eenzaam voelen als hun ouders de ogen continu op hun iphone gericht hebben. We willen van alles en komen tijd en handen te kort. Kinderen zijn daar de dupe van.
Ontwikkelingspsycholoog Willem de Jong heeft er een boek over geschreven: Het verwende kindsyndroom.‘Hoe is het mogelijk dat ouders die het beste voorhebben met hun kinderen soms zo onnozel zijn in de opvoeding?’, schrijft hij de inleiding van zijn boek dat over het probleem van verwende kinderen gaat. In iedere klas zitten volgens hem zeker twee problematisch verwende kinderen. Vaak wordt hun gedrag niet als zodanig herkend en wordt er het label ADHD of ODD aangehangen. En dus krijgen ze therapie en retalin voorgeschreven. En dat terwijl ze geen stoornis hebben maar een opvoedprobleem. Deze kinderen vertonen manipulatief en koppig gedrag en accepteren de grenzen niet, aldus Willem de Jong in NRC Next(12 janari 2012).
We hebben te weinig tijd voor wezenlijk contact met onze kinderen. Als opvoeden werkelijk voordoen is, is dat nogal moeilijk als we zo weinig tijd met ze spenderen. In het weekend komen we vaak niet aan het echte opvoeden toe omdat we de gemiste tijd met onze kinderen willen inhalen. We gaan er op uit, iets leuks doen. Het moet gezellig zijn: quality time met het gezin. Niet zelden compenseren we onze afwezigheid door onze kinderen schandelijk te verwennen. 'Nee' zeggen en grenzen stellen is lastig en om ze toch te laten doen wat we willen stellen we daar beloningen tegenover.
Op de doordeweekse zijn de rolmodellen en opvoeders van onze kinderen de leidsters van de opvang en BSO (die ze met 10 andere kinderen moeten delen) meesters, juffen, au pairs, 16 jarige oppasmeisjes, gastgezinnen, en oppasoma's. Allemaal lief, onmisbaar, kundig en schatten uit duizenden. Maar feit blijft dat we het uitbesteden. Verwende kinderen zijn het gevolg en de uitwassen ervan zijn: kleine keizertjes en veeleisende prinsesjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten